Kontekst badania
Środowisko szpitalne jest często niekorzystne dla snu pacjentów, co negatywnie wpływa na ich zdrowie i doświadczenia. W szczególności zakłócenia nocne, takie jak hałas, światło i rutynowe procedury medyczne, znacząco redukują jakość i ilość snu pacjentów, co prowadzi do poważnych konsekwencji zdrowotnych, takich jak fragmentacja snu, zmęczenie czy zwiększone ryzyko powikłań metabolicznych i sercowo-naczyniowych.
Cele i hipotezy
Celem badania było zidentyfikowanie czynników wpływających na wypoczynek w szpitalach oraz opracowanie i przetestowanie interwencji promujących sen. Zakładano, że zastosowanie podejścia zorientowanego na człowieka (HCD) umożliwi wypracowanie skutecznych i akceptowalnych strategii poprawy warunków wypoczynku w szpitalach.
Metody badawcze
Badanie przeprowadzono w akademickim szpitalu miejskim w St. Louis, Missouri, w latach 2021-2022. Wykorzystano mieszane metody badawcze, w tym wywiady z pacjentami i personelem, obserwacje nocne oraz analizę danych z elektronicznych kart pacjenta. Interwencje, takie jak edukacja personelu, redukcja zakłóceń nocnych i personalizacja środowiska pacjenta, wprowadzano w 2-tygodniowych cyklach.
Rezultaty badań i ich interpretacja
Poprawa postrzeganej ciszy nocnej. Jednym z głównych mierników sukcesu była percepcja ciszy nocnej na oddziałach szpitalnych. Wyniki pokazały: Przed interwencją jedynie 51% pacjentów (24 na 47) uważało, że na oddziale panowała „zawsze cisza nocna”. Po wdrożeniu interwencji odsetek ten wzrósł do 86% (6 na 7 respondentów), choć różnica ta nie była statystycznie istotna (p = 0,09). Zmniejszyła się liczba zdarzeń związanych z nadmiernym hałasem w przeliczeniu na 100 nocy pacjentów – z 0,65 (przed interwencją) do 0 (po interwencjach, p = 0,02). Interpretacja: Redukcja hałasu była efektywna, szczególnie dzięki działaniom takim jak wprowadzenie latarni z czerwonym światłem i zmniejszenie liczby niepotrzebnych zakłóceń nocnych. Jednak ograniczona liczba respondentów mogła wpłynąć na brak istotności statystycznej w percepcji pacjentów.
Wzrost dostępnego czasu na sen. Dane z elektronicznych kart pacjentów wykazały: Średni czas snu dostępnego dla pacjentów (okres bez zakłóceń klinicznych) wzrósł z 4,94 godziny przed interwencją do 5,10 godzin po niej (p = 0,01). Różnica wynosiła około 9,6 minut, co jest statystycznie istotnym, choć niewielkim, wzrostem. Interpretacja: Pomimo tego, że całkowita liczba zakłóceń nie uległa znaczącej zmianie, zmodyfikowane interwencje, takie jak ograniczenie nocnych pomiarów ciśnienia krwi i optymalizacja harmonogramów pielęgniarskich, umożliwiły wydłużenie bloków czasu dostępnego na sen.
Satysfakcja i wdrożenie interwencji. Interwencje były oceniane również pod kątem ich przyjęcia przez personel: Samoocena poziomu wdrożenia działań przez pielęgniarki wynosiła średnio 4,5 (w skali 1–5), gdzie 5 oznaczało „każdy pacjent, każda zmiana”. Satysfakcja z interwencji wśród pielęgniarek pracujących w nocy była wysoka – średnia 4,6 (w skali 1–5). Interpretacja: Wysoki poziom akceptacji i zadowolenia personelu sugeruje, że działania były nie tylko skuteczne, ale również praktyczne do wdrożenia w codziennej pracy. Może to przyczynić się do ich długoterminowej trwałości.
Wnioski
Wdrożenie interwencji opartych na metodach HCD znacząco poprawiło warunki wypoczynku pacjentów. Wyniki potwierdzają skuteczność podejścia zorientowanego na człowieka w projektowaniu rozwiązań uwzględniających potrzeby pacjentów i personelu. Badanie podkreśla także potencjał personalizacji interwencji w celu dalszej poprawy doświadczeń pacjentów.
Ograniczenia zakresu badawczego
- Projekt badawczy nie obejmował randomizacji, co ogranicza możliwość wykluczenia efektu Hawthorne’a.
- Niewielka liczba ankiet HCAHPS mogła wpłynąć na reprezentatywność wyników.
- Brak możliwości bezpośredniego zaangażowania pacjentów w projektowanie interwencji ograniczał ich udział w procesie współtworzenia rozwiązań.