Kontekst badania
Zmiany klimatyczne i ich wpływ na społeczeństwo stanowią coraz istotniejszy problem. Sektor opieki zdrowotnej jest znaczącym źródłem emisji dwutlenku węgla (CO₂) i odpowiada za około 5% globalnych emisji gazów cieplarnianych. W urologii, podobnie jak w innych dziedzinach medycyny, wiele procedur diagnostycznych i operacyjnych ma wysoki ślad węglowy, który wynika z użycia sprzętu jednorazowego, stosowania anestetyków oraz energii zużywanej przez placówki medyczne.
Cele i hipotezy
Badanie miało na celu analizę wpływu diagnostycznych i chirurgicznych procedur urologicznych na emisję dwutlenku węgla oraz ocenę możliwości ograniczenia śladu węglowego bez pogorszenia jakości opieki nad pacjentami. Autorzy zakładali, że zmiany w sposobie sterylizacji, optymalizacja zużycia sprzętu jednorazowego i wdrażanie energooszczędnych strategii mogą przyczynić się do zmniejszenia emisji CO₂ w tej dziedzinie.
Metody badawcze
Badanie polegało na przeglądzie literatury oraz analizie dostępnych danych dotyczących: emisji CO₂ w różnych procedurach diagnostycznych, takich jak rezonans magnetyczny (MRI) i biopsje prostaty, porównania śladu węglowego różnych technik chirurgicznych (chirurgia otwarta, laparoskopowa, robotyczna), wpływu sprzętu jednorazowego i wielokrotnego użytku na środowisko, możliwości wdrożenia bardziej zrównoważonych praktyk w diagnostyce i chirurgii urologicznej.
Rezultaty badań
Wpływ diagnostyki urologicznej na emisję CO₂. Diagnostyka urologiczna, w tym biopsje prostaty i badania obrazowe, generuje znaczne emisje gazów cieplarnianych. W szczególności: biopsja prostaty wraz z badaniem MRI generuje 80,7 kg CO₂e (ekwiwalent CO₂), MRI stanowi ponad połowę całkowitej emisji związanej z diagnostyką raka prostaty, stosowanie MRI przed biopsją pozwala na ograniczenie liczby niepotrzebnych biopsji nawet o 30%, co może przełożyć się na redukcję emisji o 1,4 mln kg CO₂ na 100 000 pacjentów, badania MRI z kontrastem generują 10% więcej CO₂e niż badania bez kontrastu.
Porównanie śladu węglowego metod chirurgicznych. Różne techniki chirurgiczne mają zróżnicowany wpływ na środowisko pod względem emisji CO₂e: operacje otwarte generują najmniejszy ślad węglowy, ale wiążą się z dłuższym czasem rekonwalescencji, chirurgia laparoskopowa jest bardziej efektywna pod względem klinicznym, ale jej ślad węglowy jest o 28% większy niż w przypadku chirurgii otwartej, chirurgia robotyczna ma największy ślad węglowy, ale może skrócić hospitalizację i poprawić wyniki leczenia.
Wpływ sprzętu jednorazowego i wielokrotnego użytku. Sprzęt jednorazowego użytku jest wygodniejszy, ale generuje większe ilości odpadów i emisji CO₂e. W przypadku cystoskopów: jednorazowe generują 2,4 kg CO₂e na zabieg, wielokrotnego użytku generują 0,53 kg CO₂e na zabieg. W przypadku ureteroskopów: jednorazowe generują 6,25 kg CO₂e rocznie, wielokrotnego użytku generują 4,32 kg CO₂e rocznie.
Ślad węglowy sal operacyjnych. Bloki operacyjne stanowią jedne z największych źródeł emisji CO₂e w szpitalach: odpowiadają za 28% całkowitych odpadów szpitalnych, systemy HVAC (ogrzewanie, wentylacja i klimatyzacja) odpowiadają za 90–99% zużycia energii w blokach operacyjnych, wdrażanie systemów oszczędzających energię może zmniejszyć emisję CO₂e o 30–40%.
Redukcja emisji poprzez zmiany w sterylizacji i zarządzaniu odpadami. Sterylizacja sprzętu wielokrotnego użytku może zmniejszyć emisje CO₂e o do 60% w porównaniu do stosowania sprzętu jednorazowego. Redukcja liczby niepotrzebnych narzędzi chirurgicznych może obniżyć emisję CO₂e nawet o 20%.
Wnioski
Urologia jako dziedzina medycyny, ma istotny wpływ na środowisko, ale istnieją liczne możliwości redukcji śladu węglowego bez kompromisów w jakości opieki. Optymalizacja diagnostyki, preferowanie sprzętu wielokrotnego użytku oraz modernizacja systemów energetycznych w szpitalach mogą znacząco zmniejszyć emisję CO₂ w tej dziedzinie. Wdrażanie strategii zrównoważonego rozwoju powinno stać się integralnym elementem nowoczesnej opieki zdrowotnej, aby ograniczyć jej wpływ na zmiany klimatyczne. Analiza wykazała, że istnieje duży potencjał do ograniczenia śladu węglowego urologii poprzez: zmniejszenie liczby zbędnych badań diagnostycznych, zwłaszcza biopsji prostaty, poprzez lepsze wykorzystanie MRI, promowanie urządzeń wielokrotnego użytku oraz optymalizację sterylizacji w celu ograniczenia zużycia sprzętu jednorazowego, redukcję zużycia energii w salach operacyjnych poprzez modernizację systemów HVAC i wdrażanie energooszczędnych praktyk, lepszą selekcję technik chirurgicznych, biorąc pod uwagę nie tylko efektywność leczenia, ale także ich wpływ na środowisko.
Ograniczenia zakresu badawczego
Badanie opiera się na dostępnych publikacjach i nie obejmuje nowych pomiarów emisji CO₂ w rzeczywistych warunkach klinicznych. Nie uwzględniono pełnego cyklu życia niektórych materiałów medycznych, co może prowadzić do niedoszacowania wpływu sprzętu jednorazowego na środowisko. Wyniki mogą się różnić w zależności od lokalnych praktyk i źródeł energii wykorzystywanych w różnych krajach.
Artykuł opublikowany w Investigative and Clinical Urology.