Kontekst badania
Rozprzestrzenianie się chorób układu oddechowego, zwłaszcza w środowiskach szpitalnych, stanowi poważne zagrożenie zdrowia publicznego. Kluczowym czynnikiem ryzyka zakażeń drogą powietrzną w placówkach opieki zdrowotnej jest bliski kontakt między personelem medycznym a pacjentami. Dotychczasowe modele oceny narażenia często ignorowały przestrzenną i czasową zmienność tego kontaktu. Dlatego konieczne jest opracowanie modeli uwzględniających dynamiczne relacje interpersonalne oraz rozmieszczenie łóżek w oddziałach szpitalnych.
Cele i hipotezy
Celem badania było opracowanie probabilistycznego modelu narażenia na patogeny przenoszone drogą powietrzną w środowisku szpitalnym, który uwzględnia przestrzenną zależność narażenia od odległości między pielęgniarkami a pacjentami. Hipoteza zakładała, że różne układy łóżek szpitalnych wpływają na rozkład czasowy pobytu personelu i tym samym na ryzyko ekspozycji.
Metody badawcze
W badaniu zastosowano model uwzględniający odległości interpersonalne, czas ekspozycji oraz rodzaje aktywności oddechowej (mówienie, oddychanie). Dane do walidacji modelu zebrano w symulowanym oddziale szpitalnym, gdzie ruchy pielęgniarek rejestrowano za pomocą systemu śledzenia BLE (Bluetooth Low Energy). Przeanalizowano trzy różne układy łóżek (typ A – klasyczny układ Nightingale, typ B – łóżka po jednej stronie, typ C – łóżka w parach). Uwzględniono również różne rozkłady frakcji wdychania w zależności od rozmiaru cząstek aerozolu.
Rezultaty badań i ich interpretacja
Model wykazał, że układ łóżek ma istotny wpływ na prawdopodobieństwo przebywania pielęgniarek w pobliżu pacjentów oraz na wynikową ekspozycję na patogeny. Najniższe ryzyko narażenia stwierdzono w klasycznym układzie Nightingale (typ A), gdzie personel przebywał najczęściej w środkowej części oddziału, oddalonej od źródeł emisji. Układ C, z parami łóżek, generował największe ryzyko z uwagi na wyższe prawdopodobieństwo bliskiego kontaktu. Analiza wykazała, że ekspozycja wynikająca z mówienia pacjentów ma większy udział w całkowitym ryzyku niż samo oddychanie.
Wnioski
Opracowany model pozwala na realistyczne oszacowanie ryzyka zakażeń drogą powietrzną w zależności od układu przestrzennego oddziałów szpitalnych i zachowań personelu. Wyniki dostarczają cennych wskazówek dla projektowania oddziałów, zarządzania personelem i strategii kontroli zakażeń. Autorzy sugerują potrzebę dalszych badań z udziałem rzeczywistych pacjentów i personelu, z wykorzystaniem dokładnych danych o pozycjach i orientacji ciała.
Ograniczenia zakresu badawczego
Badanie oparto na danych z symulowanego środowiska szpitalnego, bez uwzględnienia rzeczywistej orientacji twarzy uczestników ani czynników klinicznych, takich jak wentylacja mechaniczna czy różne poziomy zaraźliwości pacjentów. Przyjęto także założenie o najgorszym scenariuszu – kontakt twarzą w twarz – co może prowadzić do przeszacowania ryzyka w niektórych przypadkach.
Artykuł opublikowano w Science of The Total Environment.